هویدای دوره دوم که به کلی در خدمت نظم مستقر در آمده و به قول ابراهیم گلستان، روحش را به شیطان فروخته بود بحث چندانی را طلب نمی‌کند، مساله اما هویدای دوره اول است که به ادعای میلانی دغدغه اصلاح سیاسی داشت...حلقه ترقی و حزب ایران نوین قاعدتا قرار بود که در فضای گسست تاریخی ائتلاف نهاد سلطنت با الیگارشی سنتی و در راس آن زمینداران و البته حذف نیروهای میانه‌رو و دمکراسی‌خواه و چهره‌های سیاسی مستقل به نیروی ائتلافی جدیدی در بلوک شکننده قدرت ایران تبدیل شود.

مصدق به خواسته‌های ضدسلطنتی فراگیر مجال بروز نمی‌داد...مصدق تغییر نظام سیاسی را نمی‌خواست...به لحاظ اقتصادی و علیرغم تحریم‌ها و بحران‌هایی که وجود داشت فکر می‌کنم دولت مصدق در حال سقوط نبود، در حوزه سیاسی هم با توجه به عدم مهارت و ساده‌نگری دست‌اندرکاران کودتا، براندازی مصدق چندان قطعی نبود به شرط آنکه خود مصدق میل بیشتری به بقاء داشت.

«زندگی‌نامه سیاسی علاء» از حیث روشی، اسنادی و محتوایی دارای اشکالات جدی و مهمی بوده و نه فقط چیزی به دانش ما در مورد این چهره سیاسی اضافه نمی‌کند بلکه با تدوین گزینشی و جهت‌دار داده‌ها، تصویری ناتمام از حسین علاء و رخدادهای مرتبط با وی را ارایه داده است. از حیث روشی، کتاب شباهتی به یک زندگی‌نامه ندارد...در کتاب دکتر اتحادیه، با شخصیت فیکس و منجمد شده‌ای مواجه هستید که از ابتدای نوجوانی تا کهن‌سالی، دغدغه‌ای جز «لیبرالیسم، پارلمانتاریسم و مشروطه‌خواهی» ندارد.